Armia Czerwona wkroczyła do Legnicy 9 lutego 1945 r. Dnia 3 maja 1945 r. przybył do Legnicy polski Pełnomocnik Obwodowy, który „przejął” miasto od radzieckiego komendanta wojennego. Jednak już w połowie lipca wszyscy Polacy wraz z polską administracją zostali usunięci przez radzieckie władze wojskowe z lewobrzeżnej części Legnicy. Drugie wówczas po Wrocławiu pod względem wielkości miasto na Dolnym Śląsku, dogodnie położone geograficznie, w którym zachował się w nienaruszonym stanie poniemiecki garnizon wojskowy wraz z całą infrastrukturą, na 48 kolejnych lat stało się siedzibą dowództwa Północnej Grupy Wojsk Armii Radzieckiej (z kilkuletnią przerwą) i de facto - miastem okupowanym. Prawną podstawą powołania PGWAR stanowił układ o przyjaźni i współpracy Polski i ZSRR z 21 kwietnia 1945 r., a utworzono ją z jednostek II Frontu Białoruskiego, wycofanych z północnej części okupowanych Niemiec. Oprócz poniemieckich obiektów koszarowych, wojsko radzieckie zajęło m. in. zakłady przemysłowe i rzemieślnicze. Radziecka armia dysponowała w sumie 1200 obiektami zlokalizowanymi na powierzchni 17 kilometrów kwadratowych. „Lotnisko, bazy magazynowe, szpitale, jednostki wojskowe, obiekty oświatowe i sportowe oraz budynki mieszkalne przejęte ostatecznie 16 września 1993 r. przez Skarb Państwa stanowiły 1/3 starej, secesyjnej, centralnej części miasta”. Do 1956 r. stacjonowanie Rosjan na terytorium Polski nie było prawnie uregulowane, pozostając praktycznie poza wszelką kontrolą.
W 1951 r. odsłonięto na pl. Słowiańskim Pomnik Wdzięczności dla Armii Radzieckiej, stojący do dziś w reprezentacyjnym centrum miasta.
Dwustronne negocjacje międzyrządowe w sprawie wycofania wojsk rozpoczęto w grudniu 1990 r. w Moskwie; w połowie 1991 r. przestał istnieć Układ Warszawski, w grudniu 1991 rozpadł się ZSRR, a zwierzchnictwo nad PGWAR przejęła Federacja Rosyjska. Uzgodniony z trudem harmonogram wycofywania wojsk radzieckich z Polski przewidywał jego ostateczny termin na koniec 1993 r. Po opuszczeniu terenu Legnicy przez jednostki bojowe, pozostały jeszcze jednostki likwidacyjne i zabezpieczające tranzyt wojsk z terytorium Niemiec do Rosji. „Ostatni żołnierze opuścili Legnicę 16 IX 1993 r. o godz. 20.32 pociągiem specjalnym relacji Legnica – Brześć”.
Prezentowane na wystawie dokumenty i fotografie pochodzą z zasobu Archiwum Państwowego we Wrocławiu Oddział w Legnicy, a zachowały się w zespole „Urząd Wojewódzki w Legnicy, [1948-1975]1975-1998[1999]”. Fotografie (z lat 1992-1996) wykonane zostały w większości podczas prac Zespołu ds. przejmowania mienia po JAR (Jednostkach Armii Radzieckiej), funkcjonującego na początku lat 90. XX w. w strukturze Zakładu Administracyjno-Gospodarczego przy Urzędzie Wojewódzkim w Legnicy. Pokazywane są po raz pierwszy. Wystawę uzupełniają współcześnie wykonane fotografie obiektów „pojarowskich” w Legnicy, autorstwa Jarosława Bednarka.
Armia Radziecka, po zajęciu Legnicy w 1945 roku, niechętnie „oddawała” w ręce legniczan zajęte budynki i tereny. Proces trwał przez 48 lat, by wreszcie w 1993 roku miasto stało się całkowicie polskie.
(Archiwum Państwowe we Wrocławiu Oddział w Legnicy (dalej APL), Urząd Wojewódzki w Legnicy (dalej UW Legnica), sygn. 10/197, s. 7-11, 44-45)
(Archiwum Państwowe we Wrocławiu Oddział w Legnicy (dalej APL), Urząd Wojewódzki w Legnicy (dalej UW Legnica), sygn. 10/197, s. 7-11, 44-45)
(APL, UW Legnica, sygn. 10/212, s. 5-6)
(APL, UW Legnica, sygn. 10/102, 10/187, 10/189, 10/190, 10/190, 10/192)
(APL, UW Legnica, sygn. 10/102, 10/187, 10/189, 10/190, 10/190, 10/192)
(APL, UW Legnica, sygn. 10/102, 10/187, 10/189, 10/190, 10/190, 10/192)
(APL, UW Legnica, sygn. 10/102, 10/187, 10/189, 10/190, 10/190, 10/192)
(APL, UW Legnica, sygn. 10/102, 10/187, 10/189, 10/190, 10/190, 10/192)
(część wyremontowana należy do Ośrodka Psychiatrycznej i Odwykowej Opieki Zdrowotnej w Legnicy pozostała, dotąd nie remontowana, do prywatnego właściciela)
(część wyremontowana należy do Ośrodka Psychiatrycznej i Odwykowej Opieki Zdrowotnej w Legnicy pozostała, dotąd nie remontowana, do prywatnego właściciela)
(część wyremontowana należy do Ośrodka Psychiatrycznej i Odwykowej Opieki Zdrowotnej w Legnicy. Pozostała, dotąd nie remontowana, do prywatnego właściciela)
(część wyremontowana należy do Ośrodka Psychiatrycznej i Odwykowej Opieki Zdrowotnej w Legnicy. Pozostała, dotąd nie remontowana, do prywatnego właściciela)
(część wyremontowana należy do Ośrodka Psychiatrycznej i Odwykowej Opieki Zdrowotnej w Legnicy. Pozostała, dotąd nie remontowana, do prywatnego właściciela)
(część wyremontowana należy do Ośrodka Psychiatrycznej i Odwykowej Opieki Zdrowotnej w Legnicy. Pozostała, dotąd nie remontowana, do prywatnego właściciela)
Fotografie wykonane w 1996 r. (APL, UW Legnica, sygn. 15/66)
W trakcie „wyjścia” wojsk Federacji Rosyjskiej, lotnisko zostało przez Rosjan całkowicie pozbawione infrastruktury, podziemne zbiorniki paliwa zostały zalane wodą, teren skażony paliwem lotniczym. Zdewastowane i pozbawione należytego zabezpieczenia, straciło zupełnie znaczenie i funkcję ośrodka komunikacji lotniczej.
Legnickie lotnisko zajmują obecnie sklepy wielkopowierzchniowe oraz hurtownie i firmy prywatne.
(APL, UW Legnica, sygn. 15/5).
Dom Oficera stanowił kulturalne centrum radzieckiej Legnicy, mieścił bibliotekę, kina, salę widowiskową, restaurację. Fotografie z 1993 r.
W 1992 roku budynek został przekazany Kurii Biskupiej w Legnicy.
(obecnie ul. Jana Pawła II 2; fot. z 1992 r.; APL, UW Legnica, sygn. 10/183)
(obecnie ul. Jana Pawła II 2; fot. z 1992 r.; APL, UW Legnica, sygn. 10/183)
(APL, UW Legnica, sygn. 15/66)
Oddział Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Legnicy (fot. z 2013 r.)
(APL, UW Legnica, sygn. 15/60, fot. z 1993)
Nieistniejący obecnie budynek więzienia wraz z budynkiem Komendantury (obecnie Sąd Okręgowy) stanowił kompleks.
Jak głosiła ponura PRL-owska anegdota, był to najwyższy budynek w mieście – z jego okien widać było Daleki Wschód i Syberię. Były to tradycyjne kierunki, w które wyruszali żołnierze karnie odesłani z powrotem do ZSRR.
Areszt garnizonowy był miejscem, do którego z całego kraju zwożono żołnierzy AK zatrzymanych przez NKWD i UB. Kilka razy do roku z Legnicy wyjeżdżał specjalny pociąg-więźniarka, wywożący więźniów do łagrów. Na dziedzińcu rozstrzeliwano skazanych na karę śmierci. Budynek rozebrano w 1996 roku, a pozyskane cegły przeznaczono na budowę cerkwi greckokatolickiej przy ul. Wrocławskiej. Dwa lata później na terenie dawnego więzienia ustawiono pomnik poświęcony pamięci ofiar komunizmu z lat 1939 – 1956 oraz stację benzynową.
Większość domów i mieszkań udało się po latach remontów przywrócić do stanu niemalże „przedwojennego”
Większość mienia, które mogło być rozmontowane, zostało rozmontowane i wywiezione bądź sprzedane przez wojsko
Niekiedy stan zewnętrzny robił dobre wrażenie, jednak wnętrze często zniechęcało
Budynki, które były przejmowane w pierwszej kolejności (np. szkoły), doznały najmniej uszczerbku.